Աշուն է, պայծառ աշուն… Դիլան դային նստել է հնձանի պատի տակ, ընկուզենու չոր կոճղին: Նա սովորություն ունի ուշ աշնանը վերջին անգամ այգին մտնելու, դուռ ու ցանկապատ ամրացնելու և հնձանը փակելու, որպեսզի ձմռան ցուրտ գիշերներին գայլ ու գազան չպատսպարվեն ներսը: Նորահարս Սոնան մոտենում է հնձանին: Պինդ-պինդ փաթաթվում են: Սոնան օձի պես կեռումեռ է անում, փորձում ազատվել նրա բազուկների օղակից, կարոտով խնդրում, հետո անիմաստ մաքառումից հոգնած, սրտաբուխ նրան ընծայում իր մարմինը՝ որպես անարատ զոհ: Ապա Սոնան ամաչկոտ դուրս է թռչում հնձանից՝ ներսը թողներով լաջվարդ շապիկի բույրը:
«Միրհավ» պատմվածքը գրված է բարի և անմեղ ձևով։ Ինձ շատ դուր եկավ միրհավի և Սոնայի համեմատությունը։
Դիլան դային գիտեր, որ միրհավնորը զգույշ թռչուններն են, և Սոնան էլ իրենց պես զգույշ էր։ Դիլան դային և Սոնան պատանեկությունից սիրում էին իրար, բայց Սոնան ամուսնացավ մի մեծահարուստի հետ և ոչ մի պատասխան չտվեց՝ ինչու։
Այդ օրվանից հետո Դիլան դային հետևում էր Սոնային, ցանկանում էր խոսել նրա հետ, բայց Սոնան ասում էր, որ ամոթ է։ Մի օր այգում Դիլան դային բռնցրեց Սոնային և ամուր գրկեց։ Սոնան իր հերթին փախավ նրա ձեռքերից, և արդ օրվանից հետո նրանք էլ երբեք չհանդիպեցին։
Դիլան դային որսի էր գնում և փորձում էր բռնել միրհավներին, նա գիտեր, որ այդ թռչունները շատ զգույշ են և ամեն մի փոքր ձայնից փախչում են։ Նա փորձում էր բռնել նրանց և կրակելու ժամանակ նրան, թվում էր, թե ահա բռնել է, բայց ամեն անգամ մոտիկանալուց միրհավը, թեկուզ արունոտ, միևնույնն է փախչում էր նրանից։
Նույն կերպ վարվում էր Սոնան։ Ամեն անգամ Դիլան դային փորձում էր նրան բռնել, խոսել հետը, բայց Սոնան շատ խորամանկ էր։ Թվում էր՝ հնարավորություն էր տալիս խոսելու, շփվելու, բայց հետո փոխչում էր միրհավների պես։
Պատմվածքի վերջում Սոնան մահանում է, իսկ միրհավները դեռ անտառում ուրախանում են։
Комментариев нет:
Отправить комментарий