четверг, 16 декабря 2021 г.

Միրհավ

 Աշուն էպայծառ աշուն… Դիլան դային նստել է հնձանի պատի տակընկուզենու չոր կոճղինՆա սովորություն ունի ուշ աշնանը վերջին անգամ այգին մտնելուդուռ ու ցանկապատ ամրացնելու և հնձանը փակելուորպեսզի ձմռան ցուրտ գիշերներին գայլ ու գազան չպատսպարվեն ներսըՆորահարս Սոնան մոտենում է հնձանինՊինդ-պինդ փաթաթվում ենՍոնան օձի պես կեռումեռ է անումփորձում ազատվել նրա բազուկների օղակիցկարոտով խնդրումհետո անիմաստ մաքառումից հոգնածսրտաբուխ նրան ընծայում իր մարմինը՝ որպես անարատ զոհԱպա Սոնան ամաչկոտ դուրս է թռչում հնձանից՝ ներսը թողներով լաջվարդ շապիկի բույրը:

Նրանք մանկության ընկերներ էինսերը ծնվել էր նույնքան աննկատինչպես մի գիշերում բացվում է մուգ մանիշակըՀետո հասունացան և Սոնային ամուսնացրինՉորս ամիս անց պատահաբար հանդիպում ենԴիլանը հարցնում է նրա հալըբայց Սոնան թոթվում է ուսն ու փախչումՀանդիպումը բորբոքում է Դիլան դայունբայց մոտիկ լինելու ցանկությունըիբրև ճախրող թռչունայլևս չի իջնում նրա շեմքինՆա միայն գիշերն է տուն գնումԱմբողջ օրը թափառում է ձորումԶարթնում է կաքավը: -Կա´խ-կղաշա´խ-կղաԴիլանը երեսը դարձնում է դեպի անտառըորտեղից կանչում է միրհավըԱյլևս սիրտ չունի իջնելու այգինտեսնելու հնձանըՀիշում է Սոնայինթե ինչպես էին խուրձ կրումմիասին ձի նստում:
Մթնկա խորշում թպրտում է գիշերահավըՏերևները խշշում ենՄիրհավն էՆշան է բռնումՁորից թռչում են միրհավներըմիայն մեկն է թպրտումընկնում թփուտների մեջԲայց մինչև Դիլան դային կհասնիորսկան շունն էլ է գնում նրա ուղղությամբև շան շունչն ու Դիլան դայու ձեռքերը միասին ձգվում են դեպի արնոտ միրհավըԱնտառապահն է գալիսբարկանումոր Դիլան դային փախցրել է նրա զարկած միրհավը և մտրակով հարվածում է նրա ուսինԵրբ ուշքի է գալիսնրանք արդեն հեռացել էինՄիրհավը թռել էր հեռու

Աշուն էպայծառ աշուն….Հաջորդ ամառը Սոնան մահանում է երեխայի վրաուրիշ աղջիկ է գնում նրա տեղըԴիլան դային էլ ամուսնանում էբայց հիշողության մեջ հավիտյան անջինջ մնում է Սոնանհնձանըլաջվարդ շապիկըարծաթե սուրմաներըԱրդեն զառամել էքայլելիս հենվում է փայտինԱռվակի կողմն է նայումժպտումհիշում ՍոնայինՄիրհավի պես էրաչքերը՝ խաղողի սև հատիկներՄիրհավի պես թռավ՝ հետքից թողնելով տխրություն և դառնաթախիծ հուշեր

«Միրհավ» պատմվածքը գրված է բարի և անմեղ ձևով։ Ինձ շատ դուր եկավ միրհավի և Սոնայի համեմատությունը։

Դիլան դային գիտեր, որ միրհավնորը զգույշ թռչուններն են, և Սոնան էլ իրենց պես զգույշ էր։ Դիլան դային և Սոնան պատանեկությունից սիրում էին իրար, բայց Սոնան ամուսնացավ մի մեծահարուստի հետ  և ոչ մի պատասխան չտվեց՝ ինչու։

Այդ օրվանից հետո Դիլան դային հետևում էր Սոնային, ցանկանում էր խոսել նրա հետ, բայց Սոնան ասում էր, որ ամոթ է։ Մի օր այգում Դիլան դային բռնցրեց Սոնային և ամուր գրկեց։ Սոնան իր հերթին փախավ նրա ձեռքերից, և արդ օրվանից հետո նրանք էլ երբեք չհանդիպեցին։

Դիլան դային որսի էր գնում և փորձում էր բռնել միրհավներին, նա գիտեր, որ այդ թռչունները շատ զգույշ են և ամեն մի փոքր ձայնից փախչում են։ Նա փորձում էր բռնել նրանց և կրակելու ժամանակ նրան, թվում էր, թե ահա բռնել է, բայց ամեն անգամ մոտիկանալուց միրհավը, թեկուզ արունոտ, միևնույնն է փախչում էր նրանից։

Նույն կերպ վարվում էր Սոնան։ Ամեն անգամ Դիլան դային փորձում էր նրան բռնել, խոսել հետը, բայց Սոնան շատ խորամանկ էր։ Թվում էր՝ հնարավորություն էր տալիս խոսելու, շփվելու, բայց հետո փոխչում էր միրհավների պես։

Պատմվածքի վերջում Սոնան մահանում է, իսկ միրհավները դեռ անտառում ուրախանում են։

Комментариев нет:

Отправить комментарий