четверг, 16 декабря 2021 г.

Խոնարհ աղջիկը

 Հերոսը իր ընկերոջ հետ ձիերով գնում են ՁորագյուղԸնկերը այդ կածանով գնացել է Ձորագյուղ տասներկու տարի առաջհիշում է երջանիկ մի դեպքորին ականատես են եղել արահետն ու հին անտառըՊատմում է հերոսին մի աղջկա մասինորի դեմքը մնացել է նրա հիշողության մեջԱյդ օրը նա նոր էր բանտից դուրս եկելՀարկավոր էր քաղաքից հեռանալմիառժամանակ չերևալ այնտեղՍիրով ընդունում է բարեկամի առաջարկը՝ ուսուցիչ լինել գյուղումԱպրում է Օհան ապերի տանըորտեղ չորս հոգով էին՝ ինքըՕհան ապերընրա պառավ կինը և տասը տարեկան ԱշոտըԴպրոցում երեխաները ժիր էինբոց աչքերով և շատ արագ ընտելանում են իրարԴասերից հետո միշտ տանն էրՄութն ընկնելուց հետո գալիս էին Աշոտն ու Օհան ապերը

Նա սկսում էր մի հին պատմությունորի վերջը լսելու համար ինքն ու Աշոտը երբեմն խանգարում էին նրա քունը:  Երբեմն որսորդ Անտոնի հետ գնում էր որսիԵվ հենց առաջին որսի ժամանակ էլ անտառում տեսնում է այդ աղջկան և մի տղայիՏղան ցախ է դարսում ձյունի վրա մեկնած պարանինաղջիկը կանգնած է՝ պարանի չափ բարակ ճյուղը ձեռքինՆրանք նայում են իրենցԱհա այդ դեմքն էոր մեխվել է հիշողության մեջթեև անցել է տասներկու տարի և այն էլ ի~նչ տարիներԻմանում էոր նրա փոքր քույրը սովորում է դպրոցումԴաս է հորինումերբ աշակերտները պատմում են իրենց ընտանիքի անդամների մասին և տեղեկանումոր աղջկա անունը Խոնարհ էԵվ հաճախ պատրվակներ է գտնում նրանից հարցուփորձ անելուՄի ամիս հիվանդանում է ԽոնարհըՁմռանը միայն երկու անգամ է տեսնում նրանՄիշտ ճգնում է իմանալ՝ ժպտա՞ց արդյոքերբ այդ օրը ետ նայեցթե միայն իրեն էր թվացելԲարիկենդանի մի օր տեսնում է ԽոնարհինՆա գունատ էնիհարԱվելի բարձրահասակ է թվումմեջքը բարակԻրեն տեսնելով՝ ներս է փախչումԲայց մի օր հանկարծ գալիս է Խոնարհը և ասումթե հայրը նրան ճաշի է հրավիրումԲայց նա չի գնումԳալիս է գարունըՍովորություն կար տարեվերջին դպրոցում կազմակերպելու հանդես և ինքն էլ պատրաստվում էրՄիջոցառմանը տեսնում է ԽոնարհինԸնդմիջումից հետո հանդեսը սկսվելու էր մի բանաստեղծությամբոր նրա քույրն էր արտասանելուԽոնարհը հայտնվել է բեմի հետևում և իր գլխի սանրով կոկում է քրոջ մազերըԽոնարհը իր կողքին էև նա բռնում է նրա ձեռքըԱղջիկն ասում էոր թողնիԴրանից հետո մի քանի անգամ էլ տեսնում է ԽոնարհինԳալիս է վերջին օրըՏանն ընտելացել են նրանև հրաժեշտ տալիս բոլորը հուզվում ենԱշակերտները նրան ծաղիկներ են տալիսխնդրումոր ուսուցիչը իրենց չմոռանաԽոնարհին չի տեսնումՃանապարհին կանաչ արտերում քաղհան են անում կանայքԽոնարհը նրանց մեջ էՆրանց հայացքներն իրար են հանդիպումև նրա աչքերում ժպիտ չկաՀագին նույն գորշ զգեստն էինչպես առաջին անգամ անտառումՈչինչ չի ասումգնում էՀեռվից ձեռքով է անումբայց աղջիկն իսկույն կռանում է արտի վրաԴրանից հետո անցնում են տասներկու կռվիքաղցի տարիներԸնկերները շարունակում են ճանապարհըՀերոսի ընկերն ասում է նրանոր նախորդ օրը տեսել է Խոնարհինոր հավանաբարիրեն չճանաչեցՆա ցնցոտիների մեջ էրոտքերը բոբիկկաշին ճաքճքածԿնոջ փեշերից կախվել էին երեք կիսամերկ երեխաԱմուսինն անցյալ տարի էր մեռելԺանտախտից սատկել էր նրանց միակ կովըԱչքերն առաջվանն էինբայց առանց փայլի:

Ընկերններն անխոս նստում են ձիերը և անցնում գետակըԱրևն արդեն դեպի մայրամուտ է կախվել:

Պատմվածքը շատ բարի կերպով է գրված և ցույց է տալիս, որ որքան էլ ուրիշ մարդիկ բարի լինեն (նկարչի պես), ապա միևնույն է աշխարհում կան և չարերը (գյուղացու պես)։

Комментариев нет:

Отправить комментарий