четверг, 7 сентября 2017 г.

Лягух-огородник | Բանջարաբույծ Գորտը

Лягух-огородник
Лягух проснулся, потянулся, вскочил с кровати, позавтракал парой сушёных мух и отправился на прогулку. Солнышко светило вовсю. Прекрасный весенний денёк!
— А не сходить ли мне в гости к Зайцу, — подумал Лягух, меняя направления на 180 градусов.
Заяц уже был на улице. Он, вооружившись лопатой, копал землю у себя в огороде.
— Эй, Заяц, ты что делаешь? – закричал
Лягух. – Пошли гулять!
— Подожди, не могу. Видишь, делом занят, — пробурчал Заяц.
— И что за дело? – спросил Лягух.
— Морковку сажаю, — ответил Заяц, достав линейку, он принялся измерять расстояние между рядами.
— Морковку?! – переспросил Лягух.
— Ага, — кивнул Заяц. – И капусту.
Он показал Лягуху на пакетики с семенами, и принялся, разравнивать ряды. Лягух понял, что от Зайца сегодня толку нет, он весь в своём огороде, и решил отправиться к Медведю.
Медведя он тоже застал во дворе. Тот вкапывал кусты молодой малины.
— Поможешь? – прорычал Медведь.
— А чё делать? – спросил Лягух.
— Держи куст, а я его закапаю.
Лягух, не раздумывая, схватился за малиновый куст и тут же отдёрнул лапу.
— Ааааа, он кусается! – пожаловался Лягух.
— Так ты перчатки надень, — посоветовал Медведь.
— Не хочу, — помотал головой Лягух. – Я лучше тоже пойду что-нибудь посажу.
Медведь хотел что-то ответить, но не успел. Лягух уже на всех порах скакал к своему домику на болоте.
— Чтобы такого посадить? – раздумывал он на ходу. – Морковку, капусту я не ем, малину тоже как-то не очень. Мух и комаров сажать не надо, их и так много летает над болотом. Что же мне такого хочется?
И тут Лягух вспомнил. Ему позарез нужна была новая пара галош!
Дома он покопался в шкафу и вытащил галоши. Синие в жёлтый горох. Левая была ещё хороша, а вот на правой зияла дыра, как раз на пятке.
— Какую посадить? – стал размышлять Лягух. – Левую или правую? Если посажу правую, могут вырасти галоши с дырками.
Решено! Лягух собрался посадить левую галошу. Он вырыл яму, положил галошу, засыпал глинистой землёй и принялся ждать, гордый собой. Как он хорошо придумал! Будут у него новые галоши, да ещё и без дырок!
Через пару часов Лягуху надоело ждать, и он решил наведаться к Зайцу.
— Заяц, — спросил Лягух. – А долго урожая ждать?
— Ну…, — задумался Заяц. – Через неделю ростки появятся, а там месяц-другой, в зависимости от растения. Да и то, если поливать буду, да землю рыхлить.
— Эх, забыл полить! – воскликнул Лягух и  поскакал назад в свой огород.
В течение недели он ухаживал за галошей, поливал, рыхлил землю, но никакого ростка так и не показалось из земли.
— Может галоши растут медленнее чем морковка? – размышлял Лягух. – Надо спросить у Зайца, на грядках которого уже стояли стройные ряды маленьких светло-зелёных росточков.
— Эй, Заяц, ты не знаешь, случай, может галоши растут медленнее морковки? – спросил Лягух.
— Галоши?! – Заяц удивлённо поднял уши. – Галоши не растут, их в магазине покупают.
— То есть я зря за своей галошей неделю ухаживал?
— Так кто же галоши сажает?! – удивился Заяц.
— Я посадил, мне тоже что-нибудь посадить захотелось, — признался Лягух.  – Морковки да капусты я не ем.
— Так ты цветы посади! – посоветовал ему Заяц.
— А галоши старые выкинуть? – переспросил Лягух.
— Ты их в галоши и посади! — придумал Заяц. – Я тебе семена дам.
Через месяц у дверей домика Лягуха красовались две симпатичные цветочные клумбы, синие, в жёлтый горох. А у самого Лягуха была пара новых красных галош, их ему Заяц с Медведем подарили, на день рождения.

Բանջարաբույծ Գորտը
Գորտը արթնացավ, ձգվեց, վեր կացավ մահճակալից, նախաճաշեց միքանի չորացվաց բզեզներով և գնաց զբոսնելու: Արևը լիովին ջերմացնում էր: Հիանալի գարնանային օր էր.
-Չարժի՞ այցելել նապաստակին ,- մտածեց գորտը, ուղղությունը փոխելով 180 աստիճանով:
Նապաստակը արդեն գտնվում էր փողոցում. Նա զինված բահով, փորում էր իր այգու հողը.
-Հե՜յ, նապաստակ, ի՞նչ ես անում ,- գոռաց գորտը ,- արի զբոսնենք.
-Համբերիր, չեմ կարող, գործով եմ զբաղավ, ի՞նչ է չես տեսնում ,- զառանցեց նապաստակը.
-Եվ ի՞նչ գործ ,- հարցրեց գորտը.
-Գազար եմ աճեցնում ,- պատասխանեց նապաստակը, վերցնելով քանոնը, նա գնաց չափելու շարքերի հեռավորությունը.
-Գազա՞ր ,- հարցրեց գորտը.
-Ահա ,-գլխով արեց նապաստակը ,- նաև կաղամբ.
Նապաստակը ցույց տվեց գորտին սերմերով լի փաթեթները, և գնաց հավասարեցնելու շարքերը: Գորտը հասկացավ, որայդ օրը նապաստակը չի կարող զբոսնել և որոշեց գնալ արջի մոտ:
Արջին նա նույնպես հանդիպեց բակում: Նա տնկում էր դեռ չհասած ազնվամորու թփերը:
-Կոգնե՞ս ,- մռնչաց արջը.
-Իսկ ի՞նչ ես դու անում ,- հարցրեց գորտը.
-Վերցրու այս թուփը, իսկ ես կտնկեմ:
Գորտը առանց մտածելու բռնեց թուփը և միանգամից այն բաց թողեց.
-Աաա, այն խայթում է ,- դժգոհեց գորտը.
-Ձեռնոցներ հագիր ,- խորհուրդ տվեց արջը.
-Չեմ ուզում ,-գլուխը թափահարելով պատասխանեց գորտը ,- ավելի լավ կլինի,որ ինքս էլ ինչ-որ բան տնկեմ:
Արջը ուզում էր ինչ-որ բան ասել, սակայն չհասցրեց: Գորտն իր ողջ արագությամբ թռվռալով հասավ իր   տան մոտ, որը գտնվում էր ճահճում:
-Ի՞նչ այդպիսի բան տնկել,- մտածում էր նա ընթացքում,-գազար, կաղամբ ես չեմ ուտում, ազնվամորի նույնպես այնքան էլ չէ: Ճանճ և մոծակներ ցանել պետք չէ, դրանցից առանց այդ էլ շատ են ճահճի վրայով թռչում: Ի՞նչ եմ ես այդքան ցանկանում:
Եվ այստեղ գորտը հիշեց: Նրան օդի պես հարկավոր էր մի զույգ նոր գալոշներ: Տանը նա փորփրեց պահարանը և դուրս հանեց գալոշները: Կապույտ ու դեղին պուտիկներով: Ձախը դեռ լավ էր, բայց աջի վրա մի աչք էր ծակում անցք, որը գտնվում էր ներբանի վրա:
-Որը ցանել,-սկսեց մտորել գորտը,-ձախը թե աջը: Եթե աջը տնկեմ, կարող են աճել գալոշներ անցքերով:
Որոշված է: Գորտը պատրաստվեց տնկել ձախ գալոշը: Նա փոս փորեց, այնտեղ դրեց գալոշը, կավահող լցրեց վրան և սկսեց սպասել, հպարտ ինքն իրենցից: Ինչ լավ է նա մտածել, կունենա նա նոր գալոշներ, այն էլ առանց անցքերի:
Կես ժամ անց Գորտը հոգնեց սպասելուց և որոշեց այցելել Նապաստակին:
-Նապաստակ,-հարցրեց Գորտը,-իսկ երկա՞ր ենք բերքին սպասելու:
-Դե՜,-մտածեց Նապաստակը,-մեկ շաբաթից ծիլ կհայտնվի, իսկ այնտեղ մեկ-երկու ամսից, կախված բույսից: Այն էլ եթե ջրեմ և փխրեցնեմ:
-Էհ, մոռացա ջրել,-գոչեց Գորտը և թռչկոտեց ետ իր բանջարանոց:
Մեկ շաբաթվա ընթացքում նա հոգ էր տանում գալոշների մասին՝ ջրում էր, փխրեցնում հողը, բայց այդպես էլ ծիլ հողի վրա չհայտնվեց:
-Կարող է գալոշներն ավելի դանդաղ են աճում, քան գազարը,- մտորեց Գորտը,-հարկավոր է հարցնել Նապաստակին, որի մարգերում արդեն կանգնած էին ուղիղ շարքերով փոքրիկ, բաց կանաչավուն ծիլերը:
-Էյ, Նապաստակ, դու չգիտե՞ս դեպք, որ գալոշներն ավելի դանդաղ են աճում գազարից,-հարցրեց Գորտը:
-Գալոշնե՞րը,-զարմացած Նապաստակը բարցրացրեց ականջները,- գալոշները չեն աճում, նրանց գնում են խանութում:
-Դուրս է գալիս որ ես իմ գալոշներին մեկ շաբաթ զո՞ւր եմ խնամել:
-Իսկ ո՞վ է գալոշներ տնկում,-զարմացավ Նապաստակը:
-Ես եմ տնկել, ես էլ եմ ուզում ինչ որ բան տնկել,-խոստովանեց Գորտը,-գազար և կաղամբ ես չեմ ուտում:
-Դու էլ ծաղիկներ տնկի,- խորհուրդ տվեց Նապաստակը:
-Իսկ հին գալոշները դեն նետե՞մ,-կրկին հարցրեց Գորտը:
-Դու դրանք գալոշների մեջ տնկիտ,-որոշեց Նապաստակը,-ես քեզ սերմերը կտամ:
Մեկ ամիս անց Գորտի դռան մոտ երկու գեղեցիկ ծաղկե թմբեր երևացին, կապույտ դեղին կետիկներով: Իսկ Գորտը ունեցավ մեկ զույգ կարմիր գալոշներ, որը նրան նվիրել էին Նապաստակն ու Արջը նրա ծննդյան օրը:

Комментариев нет:

Отправить комментарий